Popularne mieszanki ras Akita; Produkty i akcesoria Akita; Zacznijmy od nauczenia się, skąd pochodzi ta rasa. Historia i pierwotny cel. Akita pochodziła ze starożytnej linii psów - japońskich psów myśliwskich znanych jako Matagi. Pies Matagi był duży i odważny. Służył do polowania na grubego zwierza, takiego jak niedźwiedzie Japoński pies przyjaciel Hachiko przeszedł do legendy. Jest symbolem wierności i lojalności. Japończycy pokochali go i nie pozwolili mu odejść w zapomnienie – docenili oddanie i wierność psa – to w końcu wartości niezwykle cenione w Japonii. Hachiko przyczynił się do uratowania rasy akita inu – to właśnie on sprawił, że Members. 5. December 20, 2016. Mam szczeniaka rasy Akita Inu (od 13 grudnia ma 6 miesięcy) Mam czy raczej mamy go w mieszkaniu w miarę dużym oraz zapewniamy mu naprawdę duża dozę spacerów bo od 2 do 4h dziennie, w weekendy nawet więcej. Często jeździ też z nami w góry albo do lasu. Ogólnie ma fajnie i jest (czy był ;-) ) dobrze Jeśli to będzie dorosły pies to będzie trochę trudniej, choć zazwyczaj przy adopcji dorosłego psa podana jest informacja jak dogaduje się z innymi psami. O czym trzeba pamiętać przede wszystkim? Żeby nie faworyzować żadnego z psów. Mastif nie może czuć się odrzucony i zapomniany, bo zacznie traktować akitę jak wroga. Tak amerykańska, jak i japońska akita mają tego samego przodka, a nazwa rasy pochodzi od prefektury Akita. To pies uznany za część japońskiego dziedzictwa kulturowego. Najstarsze dowody na istnienie psów w typie akity pochodzą z II wieku p.n.e. Początek amerykańskiej linii hodowlanej to najprawdopodobniej lata 60. Akita amerykańska to potężny pies o niedźwiedziej głowie i dumnej postawie. Jest większa niż Akita Inu. Dzięki harmonijnej budowie nie wygląda na ciężką, ale dosłownie promieniuje siłą. wzrost samców od 66 do 71 cm, suk od 61 do 66 cm; waga samców - 49-60 kg., suk - 32-45 kg .; tułów prostokątny, u suk bardziej wydłużony. . Akita to na pozór puszysty miś, do którego każdy chciałby się przytulić. Tymczasem to zwierzę silne, o niezłomnym charakterze, który wykazuje dużą pewność siebie. Dla kogo ten pies będzie odpowiednim towarzyszem? Jak go pielęgnować i jaka jest historia psa rasy akita? Na wiele pytań związanych z tymi psami z Japonii odpowiadamy w naszym artykule. Przeczytaj i przekonaj się, czy warto zainteresować się właśnie tymi psami! Podstawowe informacje Wyglądwzrost: suki – ok. 61 cm, psy – 64-70 cmwaga: suki – 32-45 kg, psy – 45-60 kgUmaszczeniesezamowe, pręgowane, białe, czerwono-płoweCharaktersamotnik, indywidualistaDługość życia10-14 lat Akita – opis i charakterystyka rasy Japoński pies akita to pies w typie szpica charakteryzujący się harmonijną sylwetką. Ma mocną budowę ciała i specyficzny chód – spaceruje z podniesionym ogonem, wyprostowanymi uszami, na nieco sztywnych łapach. Nosi głowę dumnie podniesioną. Ma małe uszy i oczy w ciemnej oprawie. To duże zwierzę, o puszystej i gęstej sierści. Ta ma dwie warstwy – pierwszą tworzy prosty i twardy włos okrywowy, a drugą – gęsty i miękki podszerstek. Ich włos okrywowy powinien być dość szorstki, przylegający do ciała oraz sztywny. Kłąb i zad, a także ogon powinny mieć jednak nieco dłuższą sierść. Dzięki temu pies jest dobrze chroniony przed zimnem, ale nie wymaga przy tym nadmiernej ilości zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść akity bywa różna i to na jej podstawie wyodrębnione zostały różne umaszczenia tych zwierząt: sezamowa;pręgowana;biała;czerwono-płowa. Charakterystyczne cechy akity i jej rozmiary Zgodnie ze wzorcem, pies powinien mieć białe znaczenia na szyi, ogonie, tułowiu, klatce piersiowej, na policzkach, na bokach kufy oraz po wewnętrznej stronie łap. Dorosłe psy mierzą w granicach od 64 do 70 cm, a suki są mniejsze. Idealny wzrost samca to 67 cm w kłębie, a suki 61 cm. Wzorzec rasy pozwala jednak na różnicę wynoszącą do 3 cm. Są to psy stosunkowo masywne. Samiec będzie ważył ok. 45–60 kg, zaś samica 32–45 kg. Akita – charakter Charakter akity jest złożony. Nie jest to pies bardzo towarzyski i skory do zabawy. Lubi bliskość ze swoim właścicielem i rodziną, ale niekoniecznie będzie dobrze czuł się wśród dużej grupy ludzi. Woli samotność, dlatego kontakt z jedną osobą całkowicie mu odpowiada. Można powiedzieć, że akita jest samotnikiem. Wyróżnia ją indywidualizm. Chce o sobie decydować, ceni sobie spokój i stały harmonogram dnia. Akita Inu w Bari we Włoszech Akita Inu w Bari we Włoszech Akita Inu w Bari we Włoszech Akita inu to psi indywidualista. Choć jest inteligentny, musi mieć dobrą motywację, aby wykonać daną czynność. To sprawia, że jest stosunkowo trudnym zwierzęciem do ułożenia i wymaga nieco bardziej doświadczonego oraz stanowczego przewodnika. Jednak jeśli będzie odpowiednio prowadzony, może okazać się wspaniałym kompanem. Miłośnicy rasy cenią sobie szczególnie ich wierność w stosunku do opiekuna. Wybierając takie zwierzę, należy jednak wziąć pod uwagę jego silny instynkt myśliwski, który może spowodować problemy podczas spacerów. Jego charakter jest dość typowy dla psów w typie pierwotnym. Należy wziąć pod uwagę, że te zwierzęta są zwykle dość inteligentne, ale uczą się wolniej niż rasy tworzone do aktywnej pracy z człowiekiem. Jakie jest usposobienie akity? Szaleństwa i spontaniczne spacery nie są dla tego psa dobre. Jest on niezależny i wtedy, kiedy on chce się bawić czy biegać, człowiek może się do tego dostosować. Na dworze chętnie oddaje się silnym instynktom łowieckim. Bycie cierpliwym popłaca, ponieważ zwierzę odwdzięcza się cierpliwością i miłością dla swojego właściciela. Wiernie za nim podąża. Jest jednocześnie psem, który zapamiętuje złe traktowanie. Wtedy okazuje się uparty. Zdrowie akity – znakomita kondycja i wrodzona siła Akity są odporne na różne choroby i charakteryzują się dużą wytrzymałością. Typowymi chorobami dla tej rasy psów są: schorzenia tarczycy;dysplazja stawu biodrowego;epilepsja;schorzenia skóry i włosia,choroby oczu (w tym postępujący zanik siatkówki), które prowadzić mogą nawet do utraty wzroku przez psa). Możesz zminimalizować ryzyko wystąpienia takich chorób u swojego pupila. Szczeniak, którego kupisz, powinien pochodzić z renomowanej, sprawdzonej hodowli. Właśnie taka wyda książeczkę z aktualnymi badaniami i wskazaniem jego rodziców. Wiele ras psów o długiej historii charakteryzuje się dobrym zdrowiem i podobnie jest w tym przypadku. Inu był psem hodowanym specjalnie z myślą o jego wytrzymałości oraz zdrowiu. Z jego powodu choroby genetyczne występujące w tej rasie były od samego początku eliminowane przez hodowców oraz naukowców, pracujących nad przywróceniem dawnych japońskich psów. To jednak nie oznacza, że akita inu nie jest narażony na żadne choroby. Niektóre osobniki cierpią na problemy związane ze skórą i sierścią. Czasem pojawia się także epilepsja czy zanik siatkówki. Ta ostatnia choroba jest jednak przenoszona w sposób jednogenowy, dlatego można ją w pełni wykluczyć, badając rodziców psa. Podawane przez hodowców dane należy odczytywać następująco: jeśli obydwoje rodzice są wolni od wadliwego genu, 100% miotu także nie będzie go mieć;jeśli jeden z rodziców jest nosicielem, a drugi nie ma genu, 50% szczeniąt będzie nosicielami, ale nie zachoruje na zanik siatkówki;jeśli obydwoje rodzice są nosicielami, 50% szczeniąt także będzie mieć wadliwy gen, 25% będzie chorować, zaś 25% będzie wolne od schorzenia;jeśli jeden rodzic jest chory na zanik siatkówki, a drugi nie jest nosicielem genu, 100% szczeniąt będzie jego nosicielem, ale nie zachoruje;połączenie dwóch chorych psów będzie oznaczało, że 100% szczeniąt także w przyszłości zachoruje. Akita – długość życia i żywienie Przeciętnie te psy żyją od 10 do 12 lat. Dla utrzymania dobrej kondycji zwierzęcia ważne jest odpowiednie żywienie. Czym karmić te psy? Wybieraj karmę odpowiednio zbilansowaną i mającą dobry skład. Taki produkt ma wysoką zawartość mięsa sięgającą około 70-80%. Najlepiej, aby było to mięso wołowe lub jagnięce. Resztę składu powinny stanowić warzywa, a nie zboża, ponieważ te ostatnie nie są one potrzebne do prawidłowego wzrostu i rozwoju organizmu zwierząt. Choć są to dość wytrzymałe psy, zdrowa i zbilansowana dieta na pewno sprawi, że twój pupil będzie żył dłużej. Możesz więc postawić na suchą karmę z dużą ilością mięsa bądź wysokiej jakości puszki. Im mniej będą zawierały zbóż, tym lepiej dla psiego żołądka. Możesz również zdecydować się na BARF, czyli karmienie zwierzęcia za pomocą naturalnych produktów. Wcześniej jednak skontaktuj się ze specjalistą od psiego żywienia. Pamiętaj, że w przypadku psów dieta wegetariańska w większości przypadków nie będzie wystarczająca. Ułożenie jej w zbilansowany sposób jest niezwykle trudne i wymaga specjalistycznej wiedzy. Pielęgnacja futra akity i nie tylko Akita nie jest kłopotliwa dla właściciela, jeśli chodzi o rytuały pielęgnacyjne. Przede wszystkim pielęgnacja akity powinna dotyczyć wyczesywania sierści i jej mycia. Linieje mniej więcej dwa razy do roku i wówczas powinieneś często wyczesywać swojego psa, aby szybko usunąć nadmiar wypadających włosów. Chodzi tu jednak głównie o zwierzęta często przebywające na dworze, np. mieszkające w budzie. Jak dbać o sierść akity? Jeśli japoński pies najczęściej jest w domu i żyje w ogrzewanych pomieszczeniach, najprawdopodobniej sierść nie będzie tak intensywnie wypadać, przez co nie musisz jej często czesać. Charakterystyczne dla tych psów puszyste futro jest wynikiem częstego szczotkowania zwierzęcia, nawet kilka razy w tygodniu. Jeśli więc ci na tym zależy, powinieneś wiedzieć o konieczności częstej pielęgnacji sierści psa. Korzystaj przy tym ze szczotki o długim włosiu lub wykonanej z cienkich drucików, które będą sięgać aż do skóry psa. Jak często kąpać akitę? Należy je kąpać tylko wtedy, gdy zachodzi absolutna potrzeba, czyli np. gdy źle pachną lub gdy z powodu problemów skórnych wymagają specjalistycznej pielęgnacji. Ponadto warto regularnie sprawdzać ich uszy, a także przycinać zbyt długie pazury. Tymi zabiegami jednak bez problemu może zająć się lekarz weterynarii. Nie częściej niż 3-4 razy do roku możesz kąpać akitę z wykorzystaniem specjalnego szamponu i odżywki. Zwróć uwagę na to, że ten pies tej rasy ma nieprzemakalną sierść, dlatego potrzeba czasu, by dobrze go umyć. Nie musisz jednak obcinać pazurów – wystarczy, że często będzie wychodzić na dwór. Hodowla psów akita inu Jedynie doświadczeni hodowcy, którzy dobrze znają się na specyfice tej rasy powinni krzyżować kolejne generacje psów. Uznane hodowle znajdują się przede wszystkim w Japonii, gdzie wielowiekową historię ma rasa akita inu. Wychowanie takiego zwierzęcia też jest wyzwaniem. Ważne, by szkolenie zacząć w okresie szczenięcym. Jak poznać zaufanego hodowcę (z Polski również), który jest członkiem związku należącego do tzw. organizacji dachowej? Zaświadcza on w odpowiednich dokumentach, że pies jest z rodowodem, czystej rasy. Otrzymujesz więc zdrowego psa o stabilnej osobowości. Jeśli chcesz zająć się hodowlą rasowej akity inu skontaktuj się ze swoim oddziałem Związku Kynologicznego w Polsce, a jeśli mieszkasz za granicą, z organizacją podlegającą pod Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) bądź też z nią zaprzyjaźnioną (np. brytyjski Kennel Club). To tam zostaniesz poinstruowany, z jakiej hodowli możesz wziąć szczenię i w jaki sposób sprawić, by w przyszłości mogło być rozmnażane. Tak jak każda inna, rasa akita inu rodzi szczenięta po ok. 2 miesiącach od rozpoczęcia ciąży. W miocie może być nawet 10 szczeniąt, choć częściej ta liczba oscyluje pomiędzy 5 a 9. Wiele jednak zależy od konkretnej suki czy momentu, w którym została zapłodniona. Akita – cena Ile kosztuje szczenię akita? Cena wynosi średnio 2500-3500 zł za szczeniaka. Najlepsze osobniki z rodowodem, które wiernie odzwierciedlają wzorzec FCI, mogą kosztować nawet 4500 zł. Mniej płaci się za psy pochodzące z niezarejestrowanych hodowli, których nie ma na liście Związku Kynologicznego w Polsce. Nie można jednak w ich przypadku stwierdzić, czy będą zgodne ze wzorcem rasy. Charakter tych zwierząt jest też trudny do przewidzenia. Historia rasy akita japońska Pozostałości na dziełach sztuki sugerują, że ta rasa była znana w Japonii już setki lat temu. Imigracja tych zwierząt na wyspy rozpoczęła się prawdopodobnie ok. 15 000 roku a zakończyła 300 lat wraz z pierwszymi osadnikami nazywanymi Aine. Podobizny psów na glinianych naczyniach wskazują, może liczyć sobie nawet 5 tysięcy lat, co czyni z niej jedną z najstarszych ras na świecie. Początkowo pomagała głównie przy polowaniach – stąd też wynika jej wrodzony, silny instynkt myśliwski. Wspierała łowczych w czasie tropienia ptactwa, dzików, a nawet niedźwiedzi. Człowiek wykorzystywał te psy również do pracy, a nawet wystawiał w okrutnych, krwawych walkach, które ostatecznie zostały zakazane w 1908 roku. Pełniły także rolę zwierząt pociągowych oraz towarzyszyły samurajom. Na skutek wojen światowych rasa niemal wyginęła. Już w 1931 roku została uznana za dziedzictwo kulturowe Japonii, a co za tym idzie – została otoczona specjalną opieką. Współcześnie akity mają się raczej dobrze i są popularne nie tylko wśród mieszkańców kraju kwitnącej wiśni. Skąd pochodzą psy rasy akita? Badania wykazały, że akity są spokrewnione w prostej linii z wilkami. Nie ma jednej, powszechnie uznawanej teorii dotyczącej pochodzenia tych zwierząt. Jedna mówi, że rasa została odkryta w japońskim regionie Akita, od którego wzięła swoją nazwę. Szybko rozprzestrzeniła się w całej Japonii, a stamtąd przybyła do Europy czy Ameryki Północnej. Niemniej, zanim do tego doszło, aż do 1945 roku wywóz akity z Japonii był zakazany. Uznawano tę rasę psów za swoisty pomnik kultury. Najnowsze dzieje rasy Kiedy zakończyła się II wojna światowa, populacja akity została mocno przetrzebiona, a przedstawiciele rasy znacznie różnili się wobec siebie pod względem wyglądu i usposobienia. Dlatego wyodrębniono dwie rasy z uznanym powszechnie wzorcem. Została wydzielona akita japońska oraz akita amerykańska. Ta druga pojawiła się w Stanach Zjednoczonych wraz z żołnierzami amerykańskimi, którzy po wojnie zabrali kilku przedstawicieli rasy akita do siebie do domu. Tam rozpoczęły się celowe hodowle akity amerykańskiej. Obie rasy są uznane przez FCI. Czy akita to pies rodzinny? Czy szczeniak akita to dobry pomysł dla rodziny z małymi dziećmi? I tak, i nie. To zależy. Jeśli młody pies rasy wchodzi do rodziny, gdzie są już dzieci, wtedy nauczy się z nimi wychowywać i żyć. Traktuje najmłodszych zwykle bardzo przyjaźnie i wykazuje cierpliwość, ale nie możesz liczyć na to, że będzie się z nimi cały czas bawił. Akita jest rasą, która nie przepada za odwiedzinami dzieci, których nie zna. Pies ciągnięty za ogon czy uszy najpewniej schowa się gdzieś, gdzie małe rączki odwiedzających go nie dosięgną. Ze względu na swój indywidualny charakter, akita inu wymaga doświadczonego, stonowanego przewodnika, który dobrze panuje nad swoim poziomem energii. Powinna być więc to osoba pewna siebie, która zaakceptuje stateczność i opanowany charakter tych psów. Może sprawdzić się w domu z dziećmi, jednak tylko pod warunkiem, że ich opiekunowie będą odpowiednio dbali o komfort psa. Będzie to świetny podopieczny dla osób, które lubią piesze wędrówki, ale mają przy tym czas, aby odpowiednio ułożyć akitę z silnym instynktem myśliwskim. Należy też wziąć pod uwagę fakt, że choć te psy nie są agresywne względem człowieka, źle prowadzone mogą przejawiać dominacyjne zachowania. Pamiętaj o szkoleniu akity Właściciel musi wykazać się szeroką wiedzą na temat rasy, by wychowanie takiego psa przebiegało po jego myśli. Te zwierzęta są charakterne i muszą przejść odpowiednie szkolenie. Dopiero wówczas będą posłusznie wykonywać komendy rzucane przez swojego pana. Ciekawostki i najważniejsze informacje o rasie Pies tej rasy o imieniu Hachikō rozsławił swoją rasę na świecie. Zwierzak zasłynął swoją ogromną wiernością. Według legendy czworonóg ten odprowadzał swojego opiekuna na dworzec Shibuya w Tokio codziennie i codziennie go z niego odbierał. Miało to miejsce w latach 20. XX wieku. Hachiko pewnego razu prowadził swojego pana na dworzec, ale ten nie wrócił. Zmarł, jednak jego pupil i tak przychodził na peron codzienne, dokładnie o tych samych porach przez kolejne 10 lat, aż do własnej śmierci. Na pamiątkę tego niezwykłego psa akita stanął tam jego pomnik. W 2009 roku z kolei nakręcono film o tytule „Hachikō” z Richardem Gere`em w roli jest symbolem siły i pomyślności w Japonii. Na początku XX wieku Japończycy celowo hodowali te psy, by utrzymać ciągłość i czystość rasy. Psy te charakterne i dosyć niezależne. Dlatego powinieneś zadbać o odpowiednią tresurę takiego czworonoga, jeśli chcesz, aby żył w harmonii z domownikami. Jak już wiesz, te psy potrafią być dozgonnie wierne swojemu panu. Jeżeli opis rasy cię przekonał, szukaj akity raczej w zarejestrowanych hodowlach, aby mieć pewność co do zgodności swojego psa ze wzorcem i jego usposobienia. Popularne imiona dla psa rasy akita inu Popularne imiona dla psa rasy akita inu to: Luna;Lola;Maks;Bruno;Nela. Najczęściej zadawane pytania Czy akita jest dobra dla dzieci? O ile akita dogada się z dziećmi opiekunów, zdecydowanie nie jest to pies, którego można powierzyć ich opiece. Może też nie przepadać za dziećmi tylko odwiedzającymi. Czy akita inu nadaje się do bloku? Akita inu może mieszkać w bloku, o ile oczywiście zostanie jej zapewniona odpowiednia ilość ruchu na świeżym powietrzu i aktywności. Czy akita toleruje inne psy? Akita nie jest dobrym psem do domu, w którym już mieszkają inne zwierzęta, szczególnie mniejsze. Może je tolerować, ale jednocześnie będzie starać się nad nimi dominować. Jak karmić akitę? Dorosłej akicie powinno podawać się jeden-dwa posiłki dziennie. Jak bawić się z akita? Bawiąc się z akitą, poza aktywnością fizyczną warto zapewnić jej również umysłową rozrywkę. Uwaga jednak, bo ten pies szybko się nudzi. Jak często kąpać akitę? Akitę należy kąpać do 3-4 razy w roku. Kiedy akita stawia uszy? W 4. miesiącu życia uszy akity amerykańskiej powinny już stać. Czy akita może być na dworze? Akita może mieszkań na dworze, o ile zostanie jej zapewniony stały kontakt z jej stadem, czyli również opiekunami. Ile kosztuje akita inu? Szczeniak akita inu z rodowodem ZKwP będzie zazwyczaj kosztować od 5 do 8 tysięcy złotych. Czy akita i shiba to to samo? Mimo na pierwszy rzut okaz akita i shiba mogą wydawać się podobne, są to dwie kompletnie różne rasy. Shiby są mniejsze i mają zdecydowanie mniej dominujący charakter niż akity. Jak wykąpać akitę? Akity nie należy kąpać zbyt często, najlepiej nie częściej niż 3-4 razy do roku, zwracając uwagę, aby szampon dotarł aż do skóry, przez wodoodporną sierść psa. Ile żyją akity japońskie? Akity japońskie żyją od 10 do 12 lat. Jak długo rośnie akita inu? Akita inu, jak większość większych psów, przestaje rosnąć około 18. miesiąca życia. Ile ruchu potrzebuje akita? Chociaż akita była psem myśliwskim, nie potrzebuje więcej ruchu niż przeciętny pies. Jaka sucha karma dla akity? Dla akity warto wybrać suchą karmę bogatą w glukozaminę i chondroitynę, co może być pomocne w zapobieganiu problemów ze stawami. Jakie mięso dla akity? Najlepsze mięso dla akity to wołowina i jagnięcina. Psy te często lubią jeść ryby. Jak atakuje akita? Akita atakuje bez ostrzeżenia, nie szczekając wcześniej. Podczas walki skacze i wykonuje uniki, które sprawiają, że jest niebezpiecznym przeciwnikiem. Jak wychować akitę japońską? Wychowując akitę japońską, należy zacząć jak najwcześniej, bo ten pies bardzo szybko przyswaja sobie złe nawyki, których trudno go oduczyć. Podczas treningu należy przede wszystkim kierować się motywacją psa. Co lubi akita? Akita lubi spokój i samotność, ale również zabawę ze swoim opiekunem. Czy akita gubi sierść? Akita gubi sierść dwa razy do roku. Ile śpi akita inu? Dorosła akita inu śpi około 12-15 godzin dziennie. Jak długo linieje akita? Akita linieje przez około 3 tygodnie, dwa razy w roku. Jakie są akity? Akity to pogodne, ale uparte i nieco wycofane psy, które bardzo przywiązują się do opiekuna, a jednocześnie są nieufnie nastawione do obcych. Jakie warzywa dla akity? Akicie można swobodnie podawać takie warzywa jak marchewka, buraki, pomidory, cukinia, dynia i brokuły. Ile ma wzrostu akita inu? Samiec akity inu ma 64-71 cm wzrostu w kłębie, podczas gdy samica – 58-66 cm. Ile powinien jeść szczeniak akita? Szczeniak akita powinien jeść 4 posiłki dziennie do około 4. miesiąca życia. Liczbę posiłków można później zmniejszyć do 3, a po 7. miesiącu życia pies może jeść już 1-2 posiłki dziennie. Ile waży akita inu? Samce akity inu ważą 45-59 kg a samice – 32-45 kg. Jak wygląda akita japońska? Akita japońska to duży pies o twardym i prostym włosie okrywowym oraz miękkim i gęstym podszerstku. Może być sezamowa, pręgowana, biała i czerwono-płowa. Czy akita inu jest niebezpieczna? Akita inu nie znajduje się na liście psów uważanych za agresywne, może jednak być niebezpieczna. Ta rasa powstała do walk psów, a później używana była jako myśliwska. Zmuszona do walki, może jak najbardziej być niebezpiecznym przeciwnikiem. Pochodzenie Ponieważ akita amerykańska wywodzi się w prostej linii od akity japońskiej, ich historia od początku powstania rasy jest wspólna. Akita w swojej pierwotnej postaci jest najstarszą rdzennie japońską rasą psów, które przez długie lata były wykorzystywane do polowania na dziki i hodowane w czystości rasy. Podział rozpoczął się w momencie, kiedy w XIX wieku znane ze swej waleczności akity zaczęto wykorzystywać do walk psów. Dla zwiększenia ich siły i waleczności postanowiono skrzyżować je z psami bojowymi, przede wszystkim z tosą inu. Doprowadziło to do powstania potężnego, agresywnego psa, który miał jednak niewiele wspólnego z czystej krwi akitą. Te silne psy zyskały jednak ogromną popularność, najpierw były hodowane równolegle z pierwotną akitą, potem stopniowo zaczęły ją wypierać. To spowodowało, że pierwotna japońska akita matagi była niemal na wyginięciu. W jej obronie wystąpił burmistrz Odate - Shigeie Izumi, którego energiczne działania w 1919 roku doprowadziły do zatwierdzenia ustawy o zachowaniu czystości rasy. Wytypowano dziewięć najlepszych psów i uznano je za "pomnik przyrody". Co najważniejsze, zakazano walk psów a akitę oficjalnie uznano za "narodowego psa Japonii" i zabroniono jej wywozu poza terytorium kraju. II wojna światowa gwałtownie zatrzymała odbudowę rasy, ciężkie warunki spowodowały, że psy albo wyginęły, albo zostały przeznaczone na mięso i skóry. Szanse na przetrwanie miały tylko używane przez wojsko owczarki niemieckie. Chcąc ratować akity, zaczęto je krzyżować z owczarkami, co jeszcze bardziej zagmatwało ich rodowód. Jeśli chodzi o czystej rasy akity matagi, zawieruchę wojenną przetrwało zaledwie około dziesięciu psów. Istniejące po zakończeniu wojny akity można podzielić na trzy typy: 1) akita matagi 2) akita do walk psów, pochodząca z krzyżówek akity z psami bojowymi 3) owczarko-akita, będąca skrzyżowaniem akity z owczarkiem niemieckim Po wojnie Japończycy powrócili do swoich opracowanych jeszcze przed jej wybuchem planów hodowlanych i konsekwentnie podtrzymali chęć odbudowania rasy wyłącznie w oparciu o pierwotne akity matagi. Odszukano wszystkie ocalałe psy tego typu i opracowano XXX-letni, bardzo szczegółowy plan ratowania japońskiej akity, który bardzo konsekwentnie, w całości zrealizowano. Dzisiaj akita jest w Japonii rasą niezwykle popularną, hodowaną na bardzo wysokim i wyrównanym poziomie, znaną i cenioną na całym świecie. Historia akity hodowanej do walk psów również miała ciekawy ciąg dalszy, ponieważ psy te miały nadal swoich zagorzałych zwolenników. Pierwsze akity tego typu wywieziono do Stanów już w 1937 roku, jako prezenty dla amerykańskich przyjaciół. Po wojnie wiele akit wyjechało z Japonii do Ameryki wraz z powracającymi do kraju amerykańskimi żołnierzami. Były to prawie wyłącznie psy pochodzące ze skrzyżowania akity z psami bojowymi. Japończycy definitywnie odeszli od hodowania psów w tym typie, za to Amerykanie, którym właśnie te psy bardzo się podobały, poszli w kierunku hodowli psów dużych, silnych, bardzo wyraźnie odbiegających od pierwotnego typu akita matagi. Nazwali je akitą amerykańską. Oburzeni tym Japończycy stwierdzili, że hodowane przez Amerykanów akity tak bardzo odbiegają od akity japońskiej, że nie zgadzają się by w nazwie psa było słowo „akita”. Sytuacja hodowlana akity amerykańskiej stała się bardzo skomplikowana. W Japonii, w okresie powojennej odbudowy rasy ogromną, choć raczej krótkotrwałą popularność zyskał pies o imieniu Kongo-go z linii Dewa, dzięki czemu stał się ojcem większości przychodzących w tym czasie na świat szczeniąt, których wygląd nie pozostawiał wątpliwości, że wśród ich przodków znajdują się mastiffy i owczarki niemieckie. Praktycznie wszystkie psy, które trafiły do Stanów miały więc w rodowodzie przodków z linii Dewa. Były to psy inteligentne, łatwo adoptujące się w każdym środowisku i nawiązujące kontakt z człowiekiem, dzięki czemu szybko zdobyły sympatię amerykańskich hodowców. W 1956 roku powstał Amerykański Klub Akity a w 1972 roku American Kennel Club uznał rasę. Wydawało się, że nic nie stanie na drodze do rozwoju rasy, jednak wkrótce, na skutek nieporozumień między japońskim i amerykańskim Kennel Clubem, wzajemne relacje uległy zaostrzeniu, wprowadzono nawet zakaz eksportu akit z Japonii do Stanów, co całkowicie zablokowało dopływ nowej krwi japońskiej. To spowodowało że akity amerykańskie zaczęły bardzo wyraźnie odbiegać wyglądem od psów hodowanych w tym czasie w Japoni – były większe, masywniejsze, różniły się także wyglądem i barwą umaszczenia oraz proporcjami anatomicznymi. W 1992 roku JKC i AKC doszły wreszcie do porozumienia, na mocy którego ponownie stał się możliwy import akit z Japonii do Stanów Zjednoczonych, wówczas okazało się jednak, że różnice między dwoma odmianami tej rasy stały się już tak duże, że ich kojarzenie nie jest wskazane. I znowu wszystko powróciło do punktu wyjścia, w tej sytuacji pojawiła się pilna potrzeba znalezienia sposobu na pokonanie tego impasu, tylko nikt nie umiał go znaleźć. Sytuacja wyglądała następująco: były dwa różniące się typy akit, których nie dało się już połączyć. Od momentu podziału na akitę japońską i amerykańską nastąpiło wyraźne wzmocnienie różnic obu ras i znaczący ich rozwój, przy czym obie miały swoich zagorzałych zwolenników i przeciwników. Sytuacja była na tyle skomplikowana i konfliktowa, że wreszcie postanowiono położyć temu kres. W 1996 roku w Tokio odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli kilkudziesięciu państw, którzy doszli do wniosku, że zarówno akita japońska jak i amerykańska to w zasadzie dwa różne typy tej samej rasy. Zdecydowano, że różnice między nimi są jednak na tyle duże, że nie powinno się ich ani kojarzyć, ani wystawiać na tym samym ringu. Pod koniec 1998 roku, na światowej konferencji w Niemczech postanowiono, że akita w typie amerykańskim będzie dla odróżnienia nazywana dużym psem japońskim i zostanie umieszczona w II grupie FCI, razem z molosami. podczas gdy akita japońska pozostanie w grupie V - szpiców i ras pierwotnych. W 2006 roku znowu nastąpiła zmiana: ustalono, że duży pies japoński ponownie zmieni nazwę i będzie się nazywał akitą amerykańską. Dwie różne rasy, dwa wzorce, dwa osobne ringi wystawowe pozwoliły wreszcie zakończyć wieloletni amerykańsko-japoński spór kynologiczny. Duży pies japoński stał się definitywnie akitą amerykańską, opuścił grupę II (molosów) i zajął należne mu miejsce w grupie V (szpiców i ras pierwotnych), obok akity japońskiej. Star of Oregon At Dan Danilo - wł. hodowla Dan Danilo Wygląd Akita amerykańska jest dużym, mocnym, harmonijnie zbudowanym i dobrze umięśnionym psem. Ma bardzo proporcjonalną, prostokątną sylwetkę, prosty grzbiet, szeroką, głęboką klatkę piersiową i mocno umięśnione lędźwie. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. Dolna linia umiarkowanie podciągnięta. Ogon dobrze owłosiony, gruby, wysoko osadzony, noszony na grzbiecie lub na boku, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Kończyny przednie widziane z przodu proste, śródręcza nieco ukośne, tworzące kąt 15 stopni z linią pionową. Kończyny tylne mocno umięśnione, widziane z tyłu równoległe, widziane z boku umiarkowanie kątowane, z nisko ustawionymi stawami skokowymi. Łapy zwarte, kocie, z grubymi opuszkami. GCH Silver CH, Westminster Winner 2012 Sondaisa Tough Act To Follow Stardust - wł. hodowla Dan Danilo Głowa osadzona na grubej, masywnej, dobrze umięśnionej, dość krótkiej szyi, z minimalnym łałokiem, masywna, szeroka, harmonizująca z tułowiem, w kształcie tępego trójkąta. Czaszka płaska i szeroka między uszami, z płytką bruzdą na czole. Stop wyraźnie zaznaczony. Kufa szeroka i głęboka, szczęka i żuchwa tępego kształtu. Zęby mocne, uzębienie pełne, preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny jest także cęgowy. Wargi czarne, nie obwisłe. Nos szeroki, czarny, rozproszenie barwy dopuszczalne tylko u psów o białym umaszczeniu. Oczy ciemnobrązowe, stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu, obwódki czarne, powieki przylegające. Uszy proste, małe w stosunku do wielkości głowy, stojące, szerokie u nasady, lekko zaokrąglone na końcach, noszone do przodu, prawie wzdłuż górnej linii karku, co jest cechą charakterystyczną rasy. Jeśli, by zmierzyć jego długość, załamiemy ucho psa do przodu, koniec małżowiny usznej powinien sięgać górnej obwódki oka. Wysokość w kłębie: psy: 66-71 cm, suki: 61-66 cm. Ch. Finigan ENDLESS LAKERS LOVE Charakter, usposobienie Mimo, że wśród przodków akity amerykańskiej są molosy, głównie tosa inu a także owczarki niemieckie, to po japońskich przodkach psy te odziedziczyły wiele cech charakteru typowych dla japońskiej akity, między innymi odwagę i pasję do łowiectwa. Choć obecnie nikt ich już nie używa do polowania, to jednak czasem, jeśli tylko złapią jakiś ciekawy trop, nie potrafią sobie odmówić przyjemności pójścia jego śladem i przy tej okazji pogonienia jakiegoś zwierzaka, zwłaszcza jeśli ten nieopatrznie wejdzie im w drogę. Jeśli chodzi o przechodniów oraz inne psy, akita zazwyczaj pozostaje obojętna, natomiast zaczepiona wda się w bójkę i dobrze przeciwnika zapamięta, każde następne spotkanie będzie tego dowodem. Przezorny właściciel akity powinien zawsze prowadzić psa na smyczy, by w każdej chwili móc nad nim zapanować. FINIGAN Inferno de la Noche i REIKAN Sasquehanna Akita jest psem władczym, o bardzo dużej skłonności do dominacji, który zawsze będzie dążył do objęcia przywództwa w stadzie i bardzo niechętnie podporządkuje się swojemu przewodnikowi. W związku z tym wymaga wczesnej i niezwykle starannej socjalizacji oraz wyraźnego ustalenia hierarchii. Wychowanie trzeba zacząć od pierwszego dnia w nowym domu, bo dużo łatwiej jest uczyć niż oduczać. Pies musi zrozumieć, że przywódcą jest jego pan, w przeciwnym razie może próbować podporządkować sobie wszystkich domowników. Właściciel natomiast musi pamiętać o tym, że brak jego reakcji na jakieś zachowanie akita potraktuje jako przyzwolenie, niepożądane zachowania powinny być więc natychmiast korygowane. Nie wolno tego odkładać na później, bo utraty zdobytego przywileju pies łatwo nie zaakceptuje. Maroteam Boston at Buckshot Do niczego nie można psa zmusić, ale jeśli spokojnie mu pokażemy, czego od niego oczekujemy, a następnie cierpliwie i konsekwentnie to wyegzekwujemy, chętnie będzie współpracował. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że z akitą nic nie jest dane na zawsze, jest to pies, który cały czas będzie wypatrywał okazji do przejęcia przywództwa i jeśli tylko uzna, że nadszedł właściwy moment, spróbuje to zrobić. Właściciel musi więc zachować czujność i na każdą taką próbę natychmiast zareagować. Akita jest psem bardzo inteligentnym, który łatwo się uczy, jeśli ma na to ochotę, ale jest dość uparta, musi mieć więc cierpliwego i konsekwentnego nauczyciela, który potrafi ją skłonić do posłuszeństwa. Ci, którzy dobrze znają rasę mówią o żelaznej ręce w aksamitnej rękawiczce. Chodzi o to, by psa nauczyć posłuszeństwa, ale nie stłamsić jego osobowości, ostre metody wychowawcze mogą doprowadzić do tego, że pies stanie się lękliwy, lub wręcz przeciwnie - agresywny. Podstawą sukcesu wychowawczego jest zdobycie zaufania psa, który nie może się bać swojego pana, ale musi uznawać jego autorytet i przywództwo. Tego się nie da wymusić, na to trzeba zapracować. Osiąga się to wyłącznie spokojem i konsekwencją a nie krzykiem, a już w żadnym przypadku nie karceniem. Szczenięta w hodowli Amart Ami Szata Akita amerykańska ma niezbyt długą, gęstą i zwartą, dwuwarstwową sierść, składającą się z bardzo obfitego, miękkiego, wełnistego podszerstka i dość sztywnego, trochę dłuższego, nieco odstającego od tułowia włosa okrywowego. Szata akity powinna być gruba i puszysta, sierść na głowie i dolnej części kończyn wyraźnie krótsza i przylegająca. Długość włosa na kłębie i zadzie winna mieć około 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia. Na ogonie włos znacznie dłuższy, robi wrażenie puszystego, ale nie tworzy pióra. Umaszczenie: dopuszczalne są wszystkie kolory: czerwony, płowy, biały itd. Sierść może być także w łaty lub pręgowana. Kolory powinny być błyszczące i wyraziste, natomiast znaczenia równomierne, kontrastujące, z maską lub strzałką bądź bez nich. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie oraz na więcej niż 1/3 powierzchni tułowia. Kolor podszerstka może się różnić od barwy włosa okrywowego. Finigan SIL-KOD BASSITA Sierść akity amerykańskiej wymaga nieskomplikowanej pielęgnacji, głównie systematycznego szczotkowania, które pozwala na utrzymanie jej w idealnym stanie. Dwa razy w roku akita bardzo intensywnie linieje i w tym okresie trzeba psa starannie szczotkować i wyczesywać nawet 1-2 razy dziennie, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść i podszerstek. Więcej na temat pielęgnacji sierści akity amerykańskiej i przygotowania psa do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Akity są z reguły psami zdrowymi i odpornymi. Ich właściciele muszą się jednak liczyć z możliwością wystąpienia chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki (PRA) i katarakta. U psów tej rasy zdarzają się także schorzenia układu autoimmunologicznego, które powodują, że układ odpornościowy psa zwalcza komórki własnego organizmu. Do tego typu chorób należą: pęcherzyca, sebaceous adenitis (SA) powodujące niszczenie gruczołów łojowych, syndrom Vogt-Koyanagi-Harada (VKH), objawiający się depigmentacją, masywnym łysieniem i utratą pazurów oraz autoimmunologiczna niedoczynność tarczycy. Zdarza się także nadwrażliwość na niektóre środki anestezyjne. Ponieaż akita jest psem dużym i ciężkim, jej właściciel musi liczyć się także z możliwością wystąpienia dysplazji oraz skrętu żołądka. Do kogo pasuje ten pies ? Akita amerykańska nie jest psem dla każdego, wszystko zależy od tego, czy właściciel potrafi zrozumieć i zaakceptować jej psychikę i odpowiednio z nią postępować. Jest to wielka indywidualistka, która najchętniej robi to, na co ma w tej chwili ochotę. Nie spełni oczekiwań osoby, która marzy o psie perfekcyjnie wykonującym wszystkie komendy, siadającym, warującym i przychodzącym na każde zawołanie. Akita ma bardzo niezależną naturę, jest uparta i jeśli nie zechce czegoś zrobić, trudno ją będzie do tego przekonać. Raz zdobytej pozycji nie odda, a jeśli ktoś będzie chciał ją zdobytego miejsca w domowej hierarchii pozbawić, może się spotkać z ostrym sprzeciwem. Jeśli już zaakceptuje czyjeś przywództwo, to zazwyczaj tylko jednej osoby. FOXY LADY Volturnus Jako szczenię akita bardzo lgnie do ludzi, cały czas domaga się ich zainteresowania. Z wiekiem staje się coraz bardziej nieufna zwłaszcza w stosunku do obcych, dlatego okres dorastania ma niezwykle istotne znaczenie dla jej późniejszych relacji, zarówno z ludźmi jak i innymi zwierzętami. Podstawą sukcesu w wychowaniu akity jest bardzo wczesna socjalizacja i równie wyraźne określenie miejsca psa w domowej hierarchii. Nie wolno tego odkładać na później, bo pozbawienia któregokolwiek z nabytych uprawnień łatwo nie zaakceptuje. Są trzy podstawowe elementy postepowania z akitą: łagodność, cierpliwość i konsekwencja. Psa trzeba uczyć i wychowywać a nie tłamsić i zmuszać do posłuszeństwa, bo to niszczy osobowość i charakter, a do tego może wyzwolić agresję. Jej właściciel cały czas musi o tym pamiętać. DEBRA Amakita Akita nie znosi przymusu, znacznie więcej można osiągnąć spokojem i cierpliwością, zbyt ostre traktowanie może wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jeśli jednak starczy nam cierpliwości żeby psa odpowiednio wychować, będzie najwierniejszym przyjacielem całej rodziny. Kluczem do ułożenia dobrych relacji z psem jest poświęcenie mu odpowiedniej ilości czasu i uwagi już od pierwszego dnia w nowym domu. Bierność właściciela i pozwalanie na wszystko, dla akity oznacza akceptację jej zachowania, a trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde przyznane jej prawo będzie bardzo trudne do odebrania. Zwlekanie z ustaleniem hierarchii jest największym błędem jaki można popełnić w wychowaniu psa tej rasy. Decydując się na kupno akity nie kierujmy się wyłącznie jej imponującym wyglądem, ale poważnie zastanówmy się czy poradzimy sobie z jej trudnym, ale fascynującym charakterem. Nie jest to pies dla osoby, której brakuje dystansu, cierpliwości i przede wszystkim konsekwencji. Akita potrzebuje właściciela, który ją zaakceptuje taką jaka jest, bo jej charakteru zmienić się nie da. Jest to pies pełen kontrastów - wygląda jak duży pluszowy miś, a ma bardzo niezależny i władczy charakter. Jest silny a jednocześnie uczuciowy i delikatny, jest wspaniałym psem rodzinnym, lubiącym pieszczoty i bardzo przywiązanym do swoich właścicieli. Potrzebuje bliskich kontaktów z człowiekiem, najlepiej rozwija się przebywając stale ze swoją rodziną. Choć wiele osób może to zdziwić, jest to pies bardzo wrażliwy, który doskonale wyczuwa nastrój swojego opiekuna i potrafi zachować się powściągliwie gdy wyczuje, że jego pan źle się czuje lub jest zestresowany i nie ma atmosfery do zabawy. DAFNE Volturnus Akita wychowywana z dziećmi będzie dla niech doskonałym towarzyszem zabaw, jest w stosunku do nich bardzo łagodna i pobłażliwa. Oczywiście nigdy nie należy zostawiać psa samego zwłaszcza z małym dzieckiem, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość i siłę, może się zdarzyć, że niechcący zrobi mu krzywdę. Co do obcych dzieci, akita zachowuje się raczej przyjaźnie, ale lepiej zachować ostrożność, bo może ostro zareagować, jeśli dziecko jest bardzo energiczne i krzykliwe lub wykona w kierunku psa jakiś gwałtowny ruch. Akita to idealny pies dla osoby lubiącej aktywne spędzanie wolnego czasu, solidnie zbudowany, wytrzymały, nadaje się do różnego rodzaju psich sportów, np. zaprzęgów. Nie najlepiej współpracuje z innymi psami, natomiast doskonale czuje się obok biegnącego na nartach właściciela. Lubi ruch, ale słabo odnajduje się w typowej, sportowej rywalizacji a zwłaszcza w konkursach posłuszeństwa. Uczy się szybko i komendę doskonale rozumie, reaguje jednak w swoim rytmie i zawsze potrzebuje trochę czasu na zastanowienie się czy polecenie ma sens i czy warto je wykonać. Uwielbia długie, ale raczej spokojne spacery, podczas których nie zamęcza nadmierną aktywnością. Widok psa spokojnie obwąchującego kwiatki wcale nie należy do rzadkości. CR Lucy Liu at Buckshot i OBI WAN KENOBI Buckshot FCI. Na spacerze akita zachowuje się spokojnie, dopóki nie otrzyma sygnału o pojawieniu się zagrożenia. Jeśli ktoś odważy się zaczepić członka jej rodziny, natychmiast zareaguje i stanie do obrony. Podobnie postąpi w przypadku zaczepienia przez innego psa. Trzeba więc takich sytuacji unikać, bo jeśli dojdzie między psami do konfrontacji, topór wojenny zostanie wykopany i próba sił będzie się powtarzać przy każdym następnym spotkaniu. Psy które raz się zetną mogą się stać zatwardziałymi wrogami, dlatego w miejscu gdzie są inne psy nie powinno się spuszczać akity ze smyczy. W swoim domu akita nie lubi obcych, na początku gości traktuje spokojnie ale nieufnie, trzeba ich uprzedzić, że nie powinni spieszyć się z głaskaniem i poufałościami i pozwolić psu na spokojne obwąchanie i zaakceptowanie ich obecności. Na wszelki wypadek lepiej nie zostawiać ich samych z psem, bo jeśli mu się coś nie spodoba lub wyczuje zagrożenie, może zaatakować. Jest na ogół powściągliwy i spokojny, w walce jest jednak tak zawzięty, że jeśli już ruszy do ataku, trudno go powstrzymać. Najczęściej ta ostrożność jest na wyrost, ale lepiej nie ryzykować. Przy następnej wizycie pies przywita ich już jak znajomych, a jeśli wśród nich są dzieci, które już zna i lubi, ucieszy się na ich widok i zachęci do zabawy. Dla akity najważniejsze jest zachowanie właściciela, pies wyznaje zasadę, że przyjaciele jego pana są jego przyjaciółmi. Finigan Sil-Kod Baiara (przyszly Ch Niemiec i Polski) z rodzicami Jeśli chodzi o zwierzęta, w przypadku, gdy w domu są dwa lub więcej psów, koniecznie muszą mieć niekwestionowanego przywódcę w osobie właściciela, w przeciwnym razie same zaczną ze sobą walczyć, żeby ustalić hierarchię w stadzie. Akita zaakceptuje drugiego psa tylko wtedy, kiedy będzie uległy i podporządkowany. Obecność dwóch dużych samców lub dwóch dużych suk w domu nie wróży nic dobrego, a trzeba pamiętać, że jedno ostre starcie nie zakończy konfliktu i po nim będą następne. Właściciel musi być na to szczególnie uczulony i w przypadku pojawienia się konfliktu natychmiast stanowczo przywołać psy do porządku pokazując, że to on jest przywódcą, a one nie mają co podskakiwać, bo są zwykłymi członkami stada. Z punktu widzenia hierarchii, lepiej gdy to akita jako ostatnia dołącza do mieszkających w domu psów, niż jako najstarsza ma wpuścić następnych czworonożnych mieszkańców do swojego domu. Najważniejsze, by pies ani na moment nie zwątpił w przywódcze umiejętności swojego pana, bo to zwiastuje początek problemów. Żeby do tego nie dopuścić trzeba mu stale przypominać jakie w domu panują zasady, bo bardzo łatwo i chętnie o nich zapomina. Ze zwierzętami, które mu się podporządkują, w tym również z kotami żyje w idealnej zgodzie i uważa je za członków stada, natomiast w stosunku do obcych kotów zawsze odezwie się jego instynkt myśliwski i raczej są małe szanse, by za nimi nie pogonił. Nierozłączni przyjaciele: Jazgar MALAGA z kotkiem Dikinsonem Nieufność i nieprzekupność akity powoduje, że jest bardzo dobrym stróżem. Nie jest to pies hałaśliwy, nie szczeka bez powodu, dlatego jeśli już to robi, lepiej sprawdzić co jest tego przyczyną. Jest doskonałym obrońcą, ale niekoniecznie zaatakuje intruza, może równie dobrze nie pozwolić mu się ruszyć, szczekaniem zawiadomić właściciela i oddać do jego dyspozycji. W momencie pojawienia się właściciela uzna że zadanie zostało wykonane i przestanie się nim interesować. Jest jeszcze jeden problem, o którym przyszły właściciel powinien wiedzieć. Akita należy do psów, które dwa razy w roku przechodzą masywne linienie. Pies wymienia całą sierść, zarówno włos okrywowy jak i podszerstek, trzeba go w tym trwającym kilka tygodni okresie szczotkować i wyczesywać nawet dwa razy dziennie i odpowiednio często odkurzać mieszkanie. Można się do tego przyzwyczaić, choć dla osób wyjątkowo pedantycznych może to być problemem. Akita nie jest psem dla każdego, stawia właścicielowi wysokie wymagania, bardzo się jednak przywiązuje do swojej rodziny, jej utrata jest dla psa tej rasy prawdziwą katastrofą. Przed kupnem warto się więc dobrze zastanowić, czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Akita zdecydowanie nie nadaje się dla osób starszych lub słabych fizycznie a także dla osób nerwowych, mało stanowczych i niecierpliwych. Za to dla kogoś kto ją zrozumie i się z nią zaprzyjaźni, będzie wspaniałym i wiernym przyjacielem. Potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem, w żadnym wypadku nie nadaje się do trzymania w kojcu. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właściciela + niehałaśliwy + inteligentny + nadaje się do psich sportów + bez problemów pozostaje sam w domu - ma skłonność do dominacji - nieufny wobec obcych - nie nadaje się dla początkującego właściciela - bywa agresywny wobec innych zwierząt - ma silny instynkt myśliwski - obficie linieje Różnice pomiędzy akitą japońską i amerykańską Różnice między akitą japońską i amerykańską są tak wyraźnie, że ich rozróżnienie nie powinno sprawiać trudności. akita japońska akita amerykańska Mimo podobnego wzrostu amerykanin jest psem cięższym (40/60kg), bardziej masywnym o szerszej klatce piersiowej i bardziej wydłużonych lędźwiach. Japończyk ma znacznie węższą klatkę piersiową, krótkie lędźwie i bardziej stromo kątowane kończyny. Amerykanin ma potężniejszą głowę z nisko osadzonymi uszami. Jeśli jest czymś zainteresowany potrafi, w odróżnieniu od japończyka, marszczyć czoło. Są też istotne różnice w umaszczeniu. Japończyk jest z reguły rudy lub pręgowany, z białymi rozjaśnieniami na kufie, brzuchu łapach i spodniej stronie ogona (tzw. urajiro), stanowiacymi charakterystyczną cechę rasy. Szata amerykanina może występować w wielu kolorach a oprócz rozjaśnień mogą pojawiać się także łaty. U bardzo wielu psów w typie amerykańskim występuje czarna maska, której nigdy nie zobaczymy u japończyka. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 344 / wersja angielska AKITA AMERYKAŃSKA TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel. POCHODZENIE: Japonia. ROZWÓJ: USA. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. KLASYFIKACJA Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy. ZARYS HISTORII RASY: Początki historii amerykańskich akit przypominają historię akit japońskich. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą, lecz ogromną popularność zdobył pies z linii Dewa - Kongo-go. Wiele akit z linii Dewa, wykazujących cechy mastiffa i owczarka niemieckiego, zostało przywiezionych do Stanów Zjednoczonych przez członków Sił Zbrojnych. Akity z linii Dewa, inteligentne i zdolne do przystosowywania się do różnego otoczenia, zafascynowały hodowców w Stanach Zjednoczonych i w ten sposób linia rozwinęła się poprzez wzrost liczby hodowców i wielki wzrost popularności rasy. Amerykański Klub Akity założono w roku 1956, natomiast Amerykański Związek Kynologiczny (AKC) uznał rasę (rasa uzyskała wpis do księgi hodowlanej i oficjalny status wystawowy) w październiku 1972 r. Jednakowoż, w tym czasie AKC i JKC (Japoński Związek Kynologiczny) nie uznawały wzajemnie swych rodowodów, dlatego też nie istniała możliwość wprowadzenia [do programu hodowlanego] nowych linii z Japonii. W związku z tym, akity w Stanach Zjednoczonych zaczęły wyraźnie różnić się od akit [hodowanych] w Japonii, kraju pochodzenia rasy. W Stanach Zjednoczonych ukształtował się wyjątkowy rodzaj [akity], o niezmienionych od 1955 r. cechach charakterystycznych i typie. Natomiast akity w Japonii krzyżowano z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie i mocnym kośćcu. Szeroka głowa, tworząca tępo zakończony trójkąt, z głęboką kufą, stosunkowo małymi oczami i stojącymi uszami, pochylonymi do przodu niemal w jednej linii z tylną krawędzią szyi, jest charakterystyczną cechą rasy. ISTOTNE PROPORCJE: • Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. • Głębokość klatki piersiowej stanowi połowę wysokości w kłębie. • Stosunek odległości od czubka nosa do stopu do odległości od stopu do potylicy wynosi 2:3. USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Przyjacielski, czujny, czuły, dostojny, pojętny i odważny. GŁOWA: Masywna, ale harmonizująca z tułowiem, pozbawiona zmarszczek, gdy pies jest rozluźniony. Głowa, widziana z góry, tworzy tępo zakończony trójkąt. OKOLICA MÓZGOCZASZKI : Czaszka: Płaska i szeroka między uszami. Płytka bruzda rozciąga się na czole. Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale niezbyt stromy. OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Szeroki i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment]. Kufa: Szeroka, głęboka i pełna. Wargi: Czarne; nie obwisłe. Różowy język. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa nie zaokrąglone, lecz tępego kształtu, mocne i silne. Mocne zęby w regularnym i pełnym uzębieniu. Preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny także cęgowy. Oczy: Ciemnobrązowe, stosunkowo małe, nie wyłupiaste, niemal trójkątnego kształtu. Obwódki oczu czarne i przylegające. Uszy: Bardzo proste, małe w stosunku do reszty głowy. Jeśli zegnie się ucho do przodu, by zmierzyć jego długość, koniec dotknie górnej obwódki oka. Uszy trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, szerokie u nasady, nie osadzone zbyt nisko. Widziane z boku, uszy pochylone są nad oczami do przodu, stanowiąc przedłużenie linii szyi. SZYJA: Gruba i umięśniona, z minimalnym łałokiem, dosyć krótka, rozszerzająca się stopniowo ku łopatkom. Wyraźnie łukowaty kark przechodzi harmonijnie w nasadę czaszki. TUŁÓW: Dłuższy, niż wyższy. Skóra nie przesadnie cienka, ani zbyt napięta czy luźna. Grzbiet: Poziomy. Lędźwie: Mocno umięśnione. Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka. Żebra dobrze wysklepione; dobrze rozwinięty mostek. Dolna linia i brzuch: Umiarkowanie podciągnięte. OGON: Gruby i dobrze owłosiony, wysoko osadzony, noszony nad grzbietem lub na boku, zwinięty w ¾, w całości lub podwójnie, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Koniuszek ogona zwiniętego w ¾ opada zdecydowanie na bok. Nasada ogona gruba i mocna. Ostatni kręg ogona sięga stawu skokowego, gdy ogon jest opuszczony lub pociągnięty na dół. Włos gruby, prosty i gęsty, bez śladu pióra. KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Przednie kończyny o mocnym kośćcu; widziane z przodu proste. Łopatki: Mocne i silne, umiarkowanie kątowane. Śródręcza: Nieco ukośne – tworzą kąt 15° z linią pionową. KOŃCZYNY TYLNE: Mocno umięśnione, szerokie, o kośćcu porównywalnym z kośćcem kończyn przednich. Zwykle usuwa się palce szczątkowe na tylnych kończynach. Udo: Mocne, dobrze rozwinięte; widziane z tyłu – równoległe. Kolana: Umiarkowanie kątowane. Stawy skokowe: Nisko ustawione; ani odstające, ani ustawione podsiebnie. ŁAPY: Proste, kocie łapy, zwartej budowy, z grubymi opuszkami. CHÓD/RUCH: Mocny, okładający teren, z umiarkowanym wykrokiem i akcją kończyn tylnych. Tylne kończyny podążają [w jednej linii] za przednimi. Grzbiet pozostaje mocny, stabilny i poziomy. SZATA: WŁOS: Podwójny włos. Podszycie grube, miękkie, gęste i krótsze, niż włos okrywowy. Włos okrywowy prosty, szorstki/sztywny i nieco odstający od tułowia. Włos na głowie, dolnych partiach kończyn oraz uszach – krótki. Długość włosa na kłębie i zadzie wynosi ok. 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia, z wyjątkiem ogona, gdzie szata jest najdłuższa i najbardziej obfita. MAŚĆ: Każda maść, np. ruda, płowa, biała, etc., lub nawet pinto (łaciata) i pręgowana. Kolory są błyszczące i wyraźne, natomiast znaczenia równomierne, z maską lub strzałką, bądź bez. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie i więcej, niż 1/3 tułowia. Kolor podszycia może różnić się od koloru włosa okrywowego. WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy: 66-71 cm (26-28 cali). Suki: 61-66 cm (24-26 cali). WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. - Sucze psy / samcze suki. - Wąska lub spiczasta głowa. - Brakujący ząb (z wyjątkiem 2 P1 i/lub M3). - Niebieskie lub czarne plamy na języku. - Jasne oczy. - Krótki ogon. - Odstające lub ustawione podsiebnie łokcie. - Jakikolwiek ślad kryzy lub pióra. - Bojaźliwość lub złośliwość. POWAŻNE WADY: - Lekka masa. - Lekki kościec. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub nadmierna bojaźliwość. - Całkowity brak pigmentacji nosa. Nos z niepigmentowanymi obszarami (nos motyli). - Opuszczone, wiszące lub załamane uszy. - Przodozgryz lub tyłozgryz. - Sierpowaty lub nie zwinięty ogon. - Psy poniżej 63,5 cm (25 cali); suki poniżej 58,5 cm (23 cali). Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny. Źródło: 18-letnia Aysha Perry jadła obiad, podczas którego kawałek kurczaka stanął jej w gardle. Mimo że nie mieszka sama, tym razem w mieszkaniu nie było żadnego ze współlokatorów. Gdy Aysha Perry zadławiła się kurczakiem, pojawiły się problemy z oddychaniem. Dziewczyna upadła na podłogę i próbowała wyciągnąć telefon. Wtedy z pomocą ruszyła Sheba – akita, która skoczyła łapami na plecy właścicielki. Kawałek jedzenia, który utkwił w gardle dziewczyny, przesunął się i ta mogła złapać oddech. Aysha Perry w dniu zdarzenia była właścicielką Sheby od zaledwie dwóch tygodni. KO Zgodnie ze wzorcem GCH Silver CH, Westminster Winner 2012 Sondaisa Tough Act To Follow Stardust - wł. hodowla Dan Danilo Akita amerykańska ma niezbyt długą, gęstą i zwartą, dwuwarstwową sierść, składającą się z bardzo obfitego, miękkiego, wełnistego podszerstka i dość sztywnego, trochę dłuższego, nieco odstającego od tułowia włosa okrywowego. Szata akity powinna być gruba i puszysta, sierść na głowie i dolnej części kończyn wyraźnie krótsza i przylegająca. Długość włosa na kłębie i zadzie winna mieć około 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia. Na ogonie włos znacznie dłuższy, robi wrażenie puszystego, ale nie tworzy pióra. Umaszczenie: dopuszczalne są wszystkie kolory: czerwony, płowy, biały itd. Sierść może być także w łaty lub pręgowana. Kolory powinny być błyszczące i wyraziste, natomiast znaczenia równomierne, kontrastujące, z maską lub strzałką bądź bez nich. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie i na więcej niż 1/3 powierzchni tułowia. Kolor podszerstka może się różnić od barwy włosa okrywowego. DAFNE Volturnus Pielęgnacja sierści Dwuwarstwowa sierść akity wymaga nieskomplikowanej, ale dość regularnej pielęgnacji, ponieważ gęsty podszerstek ma czasem tendencję do filcowania. Podstawowym zabiegiem pielęgnacyjnym przy tego rodzaju owłosieniu jest szczotkowanie, bo pozwala na bieżąco usuwać martwą sierść, która utrudnia wentylację skóry i stwarza sprzyjające warunki do powstania podrażnień i stanów zapalnych. Szczotkowanie Sierść akity szczotkuje się zazwyczaj raz w tygodniu, najlepiej twardą włosianą szczotką o szczecinie na tyle długiej, żeby sięgała aż do skóry. Można ją także rozczesywać drucianą szczotką, która bardzo dobrze rozdziela podszerstek. Ta szczotka nie może mieć „kapturków”, które odstają i wyrywają włos, tylko gładko zakończone szpilki. Do usuwania podszerstka potrzebna jest natomiast dobrej jakości szczotka metalowa, tzw. pudlówka, z dużą ilością lekko zagiętych, gładko zakończonych drucików. Pamiętajmy, że nigdy nie powinno się szczotkować sierści na sucho, bo włos się elektryzuje i łamie. Trzeba ją przedtem spryskać odpowiednio dobraną odżywką do szczotkowania w aerozolu. Jeśli podszerstek zaczyna się filcować, co zdarza się najczęściej u psów o zbyt miękkim owłosieniu, bardzo przydatne jest specjalne zgrzebło z obrotowymi zębami, które go delikatnie, nie wyrywając włosa, rozdzieli. Przeczesywanie nim sierści raz w tygodniu uchroni psa przed filcami. Gdyby już do tego doszło zbity podszerstek trzeba rozdzielić filcakiem a pozostałe kępki sierści dokładnie wyczesać grzebieniem. Konieczność użycia filcaka świadczy o tym, że sierść nie jest właściwie pielęgnowana. Pies, który żyje zgodnie z rytmem przyrody i przebywa bardzo dużo na dworze, linieje dwa razy w roku, za to bardzo gwałtownie. Traci wtedy praktycznie całe owłosienie, zrzuca sierść wielkimi kępami, wygląda okropnie, jak powygryzany przez mole. Warto wiedzieć, że akita linieje w bardzo szczególny sposób, który jest charakterystyczną cechą tej rasy: włos nie wypada równomiernie na całej powierzchni, ale fragmentami, tak jak u wilków. Najpierw wypada sierść na portkach i udach, potem na kończynach i tułowiu, następnie na kryzie, a na samym końcu na ogonie. Na dodatek pies to linienie dosłownie odchorowuje, często jest nerwowy lub osowiały, wygląda jakby był chory a na dodatek ma bardziej wrażliwą niż zwykle, dość mocno podrażnioną skórę. Trzeba mieć to na uwadze przy szczotkowaniu. Linienie rozpoczyna się od wypadania wełnistego podszerstka, który trzeba usuwać na bieżąco metalową szczotką, dopiero po upływie około dwóch tygodni zaczyna wypadać włos okrywowy. Konsekwentnie, najpierw odrasta podszerstek, a dopiero później włos okrywowy. Jeśli w tym czasie pies jest szczotkowany raz albo nawet dwa razy dziennie, można mieć nadzieję, że ten niewdzięczny okres potrwa nie więcej niż trzy tygodnie. Oczywiście w tym czasie pies nie nadaje się do wystawiania. Odtworzenie sierści wymaga zazwyczaj kilku tygodni. Wychodzącego włosa nie da się uratować jedyne, co można zrobić, to jak najszybciej go wyczesać. Do tego celu używamy gęstego grzebienia i metalowej szczotki zwanej pudlówką. Jeśli akita żyje w mieszkaniu z centralnym ogrzewaniem, ten naturalny cykl wymiany włosa może zostać zakłócony, linienie przebiega wówczas mniej gwałtownie, za to pies zrzuca sierść na okrągło, niemal przez cały rok. Oznacza to, że jeśli nie chcemy, żeby kępki włosów fruwały po mieszkaniu, trzeba go często, co kilka dni dokładnie szczotkować i na bieżąco usuwać martwe owłosienie. Ruthdales ANTI GRAVITY Kąpiel Przed kąpielą sierść powinna być zawsze bardzo dokładnie rozczesana i wyszczotkowana. Akitę kąpie się raczej rzadko, w zależności od trybu życia, przeważnie 3-4 razy w roku. Pies ma bardzo gęstą, nieprzemakalną sierść, dlatego trzeba zwrócić uwagę przy myciu, żeby woda dotarła głęboko, aż do skóry. Ugniatanie jej ręką w miejscu gdzie kierujemy strumień wody, bardzo ułatwia równomierne zmoczenie. Ta sama zasada obowiązuje również przy płukaniu. Woda lepiej przenika aż do skóry, jeśli końcówkę prysznica trzymamy bardzo blisko ciała, wylewana z dużej odległości ma tendencję do odbijania się od sierści. Psa myjemy zawsze dwukrotnie i po każdym myciu bardzo dokładnie spłukujemy, szczególnie pod brzuchem, gdzie spływa cała, powstała podczas kapieli piana. Szampon zawsze trzeba rozcieńczyć, zbyt mocno skondensowany wcale nie myje lepiej, natomiast trudno go równomiernie rozprowadzić i jeszcze trudniej wypłukać, zwłaszcza przy tak grubym i gęstym jak u akity owłosieniu. Rozcieńczyamy go tylko tyle, ile tego dnia zużyjemy, ponieważ połączonego z wodą nie można zbyt długo przechowywać, bo po pewnym czasie traci właściwości myjące. Jeśli pies w czasie kąpieli ma ochotę wytrzepać sierść zapryskując nam całą łazienkę, możemy go od tego zamiaru skutecznie odwieść, wystarczy położyć mu rękę płasko na karku i lekko nacisnąć, żeby z tego zamiaru zrezygnował. Do kąpieli akity stosujemy zazwyczaj szampon, który nie zawiera zbyt dużo olejków i nie zmiękcza włosa, a jeśli chcemy poprawić barwę, odpowiedni szampon intensyfikujący kolor. Po wypłukaniu sierści odciskamy nadmiar wody i nakładamy odżywkę, pozostawiamy ją na 2-5 minut a następnie dokładnie spłukujemy. Bardzo ważne jest dokładne wysuszenie sierści. Warto się trochę potrudzić, żeby możliwie jak najwięcej wody odcisnąć przy pomocy ręczników, bo o tyle krócej będzie trwało suszenie suszarką. Gruby podszerstek schnie bardzo długo a niedosuszenie może spowodować odparzenie skóry. Podczas suszenia spryskujemy sierść odżywką do szczotkowania i podczesujemy ją pod włos włosianą lub drucianą szczotką, starając się kierować strumień ciepła pod włos, jak najbliżej skóry. Małe przerwy w suszeniu pozwolą złapać oddech i psu i jego właścicielowi, a sierść w tym czasie będzie mogła odparować. W letni dzień można wyjść na mały spacer, trzymając oczywiście psa na smyczy, bo to, że spróbuje się wytarzać w trawie jest niemal pewne. Po powrocie kończymy suszenie a na sam koniec zmniejszamy temperaturę suszarki, żeby wychłodzić sierść i zamknąć łuski włosów. Jeśli pies ma być wystawiany, nie powinien się kłaść bezpośrednio po suszeniu, bo ciepła sierść może się spłaszczyć i pozagniatać. Jazgar MALAGA z córkami Volturnus i LAMIA Volturnus Czystość bez kąpieli Trudności z kąpaniem a zwłaszcza suszeniem powodują, że możliwość wyczyszczenia sierści na sucho jest często prawdziwym wybawieniem. Najlepiej zrobić to przy pomocy specjalnych pudrów czyszczących. Najwygodniejszy jest puder w aerozolu, bo można go bardzo łatwo i równomiernie rozprowadzić, szybko przywraca czystość a do tego zwiększa objętość szaty. Jest to podstawowy kosmetyk do pielęgnacji tego rodzaju owłosienia, również przed wystawą. Rozdzielamy sierść ręką lub grzebieniem warstwa po warstwie i spryskujemy pudrem z odległości około 20 cm w taki sposób, żeby dostał się aż do skóry. Następnie lekko masujemy sierść, żeby go lepiej rozprowadzić i pozostawiamy na kilka minut. Na zakończenie bardzo dokładnie szczotkujemy psa z włosem i pod włos. Sierść jest czysta, pachnąca i puszysta. Przed użyciem pojemnik z pudrem trzeba zawsze odwrócić do góry dnem i energicznie wstrząsnąć, żeby dobrze wymieszać jego zawartość. Puder jest zazwyczaj w zawiesinie i dłużej nieużywany osiada na dnie pojemnika. FINIGAN Inferno de la Noche i REIKAN Sasquehanna Higiena Oprócz sierści, regularnej pielęgnacji wymagają także oczy, uszy, zęby, pazury, łapy i gruczoły około odbytowe. Wskazówki jak je pielęgnować znajdują się tutaj. Jak dobrać akcesoria oraz kosmetyki do potrzeb i rodzaju sierści: Akcesoria do pielęgnacji sierści kliknij tutaj Dobór kosmetyków do potrzeb i rodzaju sierści kliknij tutaj OBI WAN KENOBI Buckshot FCI Przed wystawą trzeba koniecznie psa wykąpać. Tym razem można wyjątkowo zastosować szampon zwiększający objętość sierści, która zgodnie ze wzorcem powinna być obfita i puszysta. Jeśli jej barwa nie jest dostatecznie intensywna warto do kilku poprzedzajacych wystawę kąpieli zastosować specjalny szampon, który zintensyfikuje ten kolor, który wymaga poprawienia. Po kąpieli mamy dwie możliwości: albo wyjątkowo nie nakładamy balsamu, albo nakładamy specjalny balsam zwiększający objętość szaty. Po umyciu, dokładnym wypłukaniu sierści i odciśnięciu ręcznikiem możemy przystąpić do suszenia szczotkując sierść przez cały czas pod włos, aż do całkowitego wyschnięcia. Chodzi o to, żeby maksymalnie zwiększyć jej objętość. INDEVOR YUKON GOLD Na wystawę zgłasza się psa z dużym wyprzedzeniem, może się więc zdarzyć, że nie zdołamy przewidzieć początku linienia i pies na kilka dni przed pokazem zaczyna zrzucać sierść. W takiej sytuacji wyjątkowo rezygnujemy z przedwystawowej kąpieli, ponieważ pod wpływem wody straci bardzo dużo włosa, a zwłaszcza podszerstka. Czyścimy go na sucho pudrem, nie szczotkujemy zbyt głęboko, raczej po wierzchu, żeby jak najmniej zubożyć sierść, natomiast bardzo starannie usuwamy palcami widoczne na wierzchu szaty luźne, puchate kępki podszerstka. Żeby w czasie pokazu sierść nie fruwała, można ją bardzo delikatnie, z odległosci około 25 cm spryskać specjalnym, niewidocznym, wystawowym lakierem. Zaletą umaszczenia akity amerykańskiej są dobrze pigmentowane i wyraźnie zarysowane łaty. Jesli nie są wystarczająco wyraziste, mozna do kilku poprzedzajacych wystawę kapieli stosować szampon intensyfikujący ten kolor, który wymaga poprawienia. W przypadku, gdy tuż przed wystawą nie ma już na to czasu, dla podkreślenia kontrastu można rozjaśnić białe elementy szaty przy pomocy pudru w aerozolu, tego samego, którego używamy do czyszczenia sierści na sucho. Przy wyrazistej bieli kolorowe elementy szaty będą wydawały się bardziej intensywne. Natomiast, jeśli to kolor łat jest mało kontrastowy, można go poprawić przy pomocy specjalnej kolorowej kredy. O tym jak to zrobić piszemy w zakładce Poprawianie koloru. Jeśli chcemy optycznie pogrubić kończyny, nakładamy na nie specjalny żel lub piankę stylizującą, podczesujemy pod włos i suszymy. Nastepnie rozczesujemy, spryskujemy pudrem w aerozolu, podczesujemy w górę i utrwalamy delikatnie lakierem. Łapy zgodnie ze wzorcem powinny być grube, okrągłe, wysklepione i zwarte. To oznacza, że jeśli pies nie sciera ich w sposób naturalny, koniecznie trzeba mu obciąć pazury, bo nie powinny dotykać ziemi. Należy również wyciąć sierść między opuszkami, zdarza się, że w te miejsca coś się wklei lub tworzy się filc, który może psa uwierać co spowoduje, że nie da się go odpowiednio zaprezentować w ruchu. Sierść na wierzchu łapy powinna być skrócona na okrągło tak, żeby łapa wyglądała na małą i zwartą. Akity się w zasadzie nie trymuje, można jednak bardzo dyskretnie usunąć pojedyncze niesforne włoski, które tu i ówdzie, najczęściej na głowie, odstają i zaburzają linię szaty. Fałd skóry przytrzymuje się tak, żeby sierść utworzyła coś na kształt wachlarza i wyskubuje się ręcznie, po jednym włosku, tylko to, co wystaje i szpeci. Nie można ich skracać nożyczkami, bo przy odrobinie nieuwagi można uszkodzić sierść, poza tym przycięcie nożyczkami może zmienic strukturę włosa. Linię grzbietu można wyrównać usuwając w niektórych miejscach odrobinę podszerstka co spowoduje, że sierść lekko opadnie. Trzeba to robić z dużym wyczuciem, żeby nie uszkodzić przy tym włosa okrywowego, bo będzie to bardzo widoczne. Jesli ktoś nie ma wprawy, lepiej nie ryzykować, zwłaszcza tuż przed wystawą. Na zakończenie wystającą sierść na tylnej stronie łap można bardzo delikatnie wyrównać degażówkami. Przed wejściem na ring W odróżnieniu od wielu psów, które można upozować na ringu wystawowym i które potrafią taką pozycję utrzymać przez dłuższy czas, akita niechętnie pozwala się ustawić. Trzeba metodą prób i błędów znaleźć taki sposób zainteresowania psa, by sam ustawił się jak najładniej. Może to być smakołyk lub ulubiona zabawka trzymana w lekko uniesionej ręce osoby wystawiającej, może to być bardzo dyskretna obecność kogoś z rodziny poza ringiem. Chodzi o to, by pies był sprężony i pełen zainteresowania, bo wtedy prezentuje się najlepiej. Powinien raczej domyślać się, że jest gdzieś obok ringu, niż ją widzieć, bo wówczas będzie usiłował się do niej wyrywać, zamiast zastygnąć w pełnym zaciekawiania oczekiwaniu. Pół godziny wcześniej idziemy z psem na mały spacer, żeby się rozruszał i załatwił potrzeby fizjologiczne. Potem szczotkujemy go z włosem i pod włos a na zakończenie z odległości 20-25 cm spryskujemy delikatnie odżywką nabłyszczającą. Ogon u akity amerykańskiej nie tworzy pióra, ale powinien być obficie owłosiony. Wyciągamy go więc poziomo, wyczesujemy pod włos i bardzo delikatnie spryskujemy specjalnym niewidocznym lakierem. Od tego momentu, aż do wejścia na ring pies nie może się położyć, żeby nie zabrudzić sierści. Jeśli z nim trochę w tym czasie pobiegamy wprawimy go w doskonały nastrój i będzie się lepiej wystawiał. Teraz już tylko sprawdzamy czy nie ma śpiochów w oczach, zakładamy stonowaną z barwą sierści ringówkę i energicznym krokiem wchodzimy na ring. Powodzenia! Finigan SHA-KOD TUNDER FERO Akity źle znoszą upał, dlatego przed wejściem na ring pies powinien jak najdłużej pozostać w cieniu. Warto mieć przy sobie lekko wilgotną szmatkę, bo w czasie dużych upałów pies może się ślinić, a to nie wygląda estetycznie. Uwaga: Regulamin wystaw psów rasowych precyzuje: „Zabronione jest traktowanie szaty, skóry i nosa jakimikolwiek środkami, które zmieniają ich strukturę, kolor lub stan. Dopuszcza się jedynie strzyżenie, trymowanie, czesanie i szczotkowanie.” Wystawa jest konkursem piękności, nie da się ukryć, że większość psów jest przygotowywana przy pomocy różnego rodzaju kosmetyków i zabiegów podkreślających lub poprawiających urodę. Jest to wiedza bardzo pilnie strzeżona, zdobywa się ją przeważnie metodą prób i błędów, dlatego zdecydowaliśmy się początkującym wystawcom to i owo podpowiedzieć. Zajrzyjcie do zakładki "Wystawy-jak poprawić urodę?" Ilość odwiedzin na tych stronach dowodzi, że ten temat budzi bardzo duże zainteresowanie. Decyzja: poprawiać czy nie poprawiać, należy wyłącznie do właściciela. Tym, którzy się na to decydują radzimy: wypróbujcie wcześniej i nabierzcie wprawy, kosmetyków używajcie w domu a nie na wystawie, chyba, że w namiocie, zawsze dyskretnie i z umiarem. Powrót menu Atlas psów » Lista ras » Dog selector Ogłoszenia » Lista ogłoszeń » Dodaj nowe Przydatne adresy » Hodowle» Reproduktory» Weterynarze» Gabinety fryzjerskie» Szkoły treserskie» Sklepy zoologiczne» Hotele dla psów» Kluby i stowarzyszenia » Dodaj adres Galeria zdjęć Filmy Aktualności Poradnik Turystyka » kalendarz imprez » porady » noclegi zgłoś imprezę/szkolenie dodaj miejsce noclegowe O nas reklama You need to upgrade your Flash PlayerThis is replaced by the Flash content. Atlas psów - lista ras: Akita « Airedale terrier | Wszystkie rasy | Akita Amerykańska » Dane ogólne Długość życia: 12-15 lat Pies wzrost: 64-70 cm Pies waga: 30-40 kg Suka wzrost: 58-64 cm Suka waga: 22-30 cm Informacje o rasie Wzorzec rasy » Hodowcy » Reproduktory » Ogłoszenia - szczeniaki/psy » Porady i artykuły » Mini galeria Galeria zdjęć » Filmy » Cechy tej rasy:

jak wygląda pies akita